Friday, January 30, 2004
The following is an article relating to the land laws which appeared in the German magazine Focus.
FOCUS Redaktion Leserservice
SPANIEN
Dein Land, mein Land
Mit Hilfe eines obskuren Erschließungsgesetzes werden Tausende Rentner um
ihre Altersruhesitze gebracht
Malen wollte er in der Sonne des Südens, Musik komponieren, einen Garten
hegen und sich der Muße hingeben. So hatte sich Peter Christiansen, 61,
seinen Lebensabend vorgestellt, als er sein Haus in Buchholz bei Hamburg
verkaufte und mit seiner Frau Marion für immer an Spaniens Mittelmeerküste
zog. Sein neues Heim an der Costa Blanca bei Vilajoiosa, versteckt zwischen
Meer und Abhängen gelegen, schien der ideale Ort dafür.
Der Traum zerplatzte im vergangenen Jahr. Fünf Baufirmen entdeckten die
stille Ecke und wollen sie nun mit rund 700 Häusern zupflastern. Die Finca
der Christiansens störte sie, die Erschließungspläne sehen eine Straße durch
das Gelände der Deutschen vor. Das Ehepaar sollte nicht nur die Hälfte
seines 4800 Quadratmeter großen Geländes verlieren, sondern zudem für
Wasser, Strom, Straßen und das Abwassersystem der neuen Siedlung einen
Anteil von rund 120000 Euro bezahlen.
Die Christiansens sind zwei von Tausenden von Opfern in der Region. Diese
haben sich zur "Vereinigung gegen den Urbanisierungsmissbrauch"
zusammengeschlossen. Deren Vorsitzender Charles Svoboda gerät in Rage,
sobald dieses Thema aufkommt. "Hier wird das Grundrecht auf Eigentum nicht
respektiert", schimpft der Kanadier auf seiner Terrasse. Das Meerpanorama
würdigt er keines Blicks. "Was hier vorgeht, ist öffentlich sanktionierter
Landraub. Wir klagen beim Verfassungsgericht gegen das Gesetz zur
Landerschließung!"
1994 erließ die Autonome Region Valencia dieses Regelwerk, um zu verhindern,
dass Feriensiedlungen wie Kraut und Rüben durcheinander wachsen. Es sieht
unter anderem vor, dass freie Unternehmer den Gemeindeverwaltungen konkrete
Landerschließungspläne vorlegen können. Die Gesetzgeber dachten seinerzeit
an unbewohnte Landwirtschaftsflächen, die störrische Bauern und Spekulanten
dem Zugriff der Gemeinden entziehen wollten.
Nun, wo praktisch alles Brachland und ein Großteil der ehedem
landwirtschaftlichen Flächen mit weiß getüchten Reißbrett-Siedlungen voll
gestellt sind, geht es vielen ausländischen Ruheständlern an die Finca. Weil
deren oft stattliche Terrains immer noch als landwirtschaftliches Gebiet
gelten, fallen sie nun immer öfters ungebetenen "Urbanizadores" anheim.
Diese "Stadtentwickler" zeichnen am Reißbrett neue Straßenzüge samt
Bürgersteigen, Kanalisation und Straßenbeleuchtung - auf den Grundstücken
von Ruheständlern, die überhaupt kein Interesse an einer Feriensiedlung
unmittelbar vor der eigenen Terrasse haben, und an jahrelangem Baulärm schon
gar nicht.
Weil viele Urbanizadores aber beste Beziehungen in die Rathäuser pflegen,
geben viele Bürgermeister ihr Plazet zu dieser "Entwicklung" ihres
Gemeindegebiets. Die Kosten für Kanalisation, Stromleitungen und
Straßenerrichtung zahlen ohnehin die Grundbesitzer. Den wahren Reibach macht
jedoch der Entwickler, wenn er die asphaltierten Straßenzüge an
Bauunternehmen weiterverkauft. Diese klotzen sie mit Häusern und
Swimming-Pools voll. Den Finca-Besitzern bleiben Lärm, Schmutz und eine
verbaute Sicht. Albtraum statt Traumhaus.
Ganze 20 Tage bleiben den Betroffenen, um konkrete Alternativpläne
vorzulegen. "Unmöglich!", sagt Hausbesitzer Svoboda, zumal die
Siedlungsplaner am liebsten zu Beginn der Ferienzeit ihre ominöse Post
verschicken.
"Die Betroffenen sollten nicht vergessen, dass ihre Häuser und Grundstücke
an Wert gewinnen", entgegnet der Urbanizador Christian Costa von der Firma
Rustikabella den klagenden Ruheständlern. Doch Svoboda und seine Mitkämpfer
wollen nicht verkaufen. Diese erhielten inzwischen Unterstützung von
Botschaftern und Europaparlamentariern in ihrem Kampf gegen die "Mafia". So
nennen sie den Filz von Bürgermeistern, Siedlungsplanern und
Bauunternehmern.
Im 13000-Seelen-Ort Benissa, wo mehr als 2000 Deutsche ihren Wohnsitz
angemeldet haben, haben Svoboda und seine Leute kleine Erfolge errungen.
Bürgermeister Juan Bautista Roselló hat einen Ausschuss zur Überprüfung der
Zustände eingesetzt. Das hindert ihn aber nicht, neben den acht auf
Gemeindegebiet bereits bestehenden Urbanizaciones zwölf weitere anlegen zu
lassen. Grund und Boden bringen an dieser vom Klima so verwöhnten
Mittelmeerküste Millionen für wenige und Maloche für viele Einheimische.
Eine "Diktatur des Geldes" an der Costa Blanca beklagen die 70 Gruppen aus
Spaniern und Ausländern, die vor dem Regionalparlament in Valencia
demonstrierten. Die Regierung der Autonomen Region hat daraufhin in Aussicht
gestellt, das Gesetz zu ändern.
Anton Seibold* traut diesen Versprechen nicht. Im Pinienwald unterhalb
seines Hauses wird eine angeblich umweltschonende Siedlung gebaut. Von
seinen 3800 Quadratmetern Land soll er 1400 ohne Entschädigung abtreten und
dazu noch 60000 Euro Urbanisierungskosten bezahlen. Der Rentner, der früher
in Mönchengladbach ein Planungsbüro betrieb, will den "Gemeindefritzen" das
Handwerk legen.
Er hat sich zwei Rechtsanwälte genommen und den Siedlungsplaner verklagt.
"In meinen Augen sind das alles Banditen, mein Land gebe ich nicht ohne
Entschädigung her", protestiert Seibold. Seine Advokaten suchte er weit weg
von Benissa. "Damit sie die örtliche Bau-Mafia nicht erpressen kann."
Die Christiansens haben aufgegeben. "Hier wird das Recht dauernd gebrochen,
selbst auf die Gerichte können wir uns nicht verlassen", sagt Peter
Christiansen. Sie haben ihr Haus verkauft und ziehen bald in eine
Seniorenresidenz.
Auch Stuart Mill wird mit seiner Frau Lisa nach England zurückkehren. Dem
ehemaligen Ingenieur der Royal Air Force nahmen die Erschließer 1000 von
1700 Quadratmetern seines Landes ab, rissen Küche und Badezimmer seines
Hauses weg und legten zwei Straßen darum herum. Sechs Monate hielt es das
Ehepaar noch in seinem Wrack aus, dann gab es auf. "Die Summe, die ich dafür
bekam, betrug 40 Prozent des Marktwerts." Mill tröstet sich mit Galgenhumor:
"Immerhin - wir leben noch."
Goldene Küste
Valencia gehört zu Spaniens reichsten Regionen - auch dank der Rentner.
- Paradies der Pensionäre - Nur 8000 Deutsche sind an der Costa Blanca
gemeldet. Tatsächlich leben aber etwa 80000 Bundesbürger ständig an der
weißen Küste.
- Vereint gegen den Filz - Knapp 2000 Finca-Besitzer kämpfen gegen ihre
Enteignung.
Bild: Kämpfer für Grundrechte - Charles Svoboda, ein pensionierter
kanadischer Diplomat, führt den Kampf der enteigneten Finca-Besitzer an
Bild: Mehr im Blick - Auf diesem Hanggrundstück an der Costa Blanca sollen
Asphaltstraßen, Kanäle und Laternenmasten angelegt werden. Bezahlen soll
Grundbesitzer Svoboda - mit Zehntausenden Euro und seiner Aussicht
Bild: Finger drauf - 1400 qm Land soll Anton Seibold* abgeben - ohne
<>
FOCUS Redaktion Leserservice
SPANIEN
Dein Land, mein Land
Mit Hilfe eines obskuren Erschließungsgesetzes werden Tausende Rentner um
ihre Altersruhesitze gebracht
Malen wollte er in der Sonne des Südens, Musik komponieren, einen Garten
hegen und sich der Muße hingeben. So hatte sich Peter Christiansen, 61,
seinen Lebensabend vorgestellt, als er sein Haus in Buchholz bei Hamburg
verkaufte und mit seiner Frau Marion für immer an Spaniens Mittelmeerküste
zog. Sein neues Heim an der Costa Blanca bei Vilajoiosa, versteckt zwischen
Meer und Abhängen gelegen, schien der ideale Ort dafür.
Der Traum zerplatzte im vergangenen Jahr. Fünf Baufirmen entdeckten die
stille Ecke und wollen sie nun mit rund 700 Häusern zupflastern. Die Finca
der Christiansens störte sie, die Erschließungspläne sehen eine Straße durch
das Gelände der Deutschen vor. Das Ehepaar sollte nicht nur die Hälfte
seines 4800 Quadratmeter großen Geländes verlieren, sondern zudem für
Wasser, Strom, Straßen und das Abwassersystem der neuen Siedlung einen
Anteil von rund 120000 Euro bezahlen.
Die Christiansens sind zwei von Tausenden von Opfern in der Region. Diese
haben sich zur "Vereinigung gegen den Urbanisierungsmissbrauch"
zusammengeschlossen. Deren Vorsitzender Charles Svoboda gerät in Rage,
sobald dieses Thema aufkommt. "Hier wird das Grundrecht auf Eigentum nicht
respektiert", schimpft der Kanadier auf seiner Terrasse. Das Meerpanorama
würdigt er keines Blicks. "Was hier vorgeht, ist öffentlich sanktionierter
Landraub. Wir klagen beim Verfassungsgericht gegen das Gesetz zur
Landerschließung!"
1994 erließ die Autonome Region Valencia dieses Regelwerk, um zu verhindern,
dass Feriensiedlungen wie Kraut und Rüben durcheinander wachsen. Es sieht
unter anderem vor, dass freie Unternehmer den Gemeindeverwaltungen konkrete
Landerschließungspläne vorlegen können. Die Gesetzgeber dachten seinerzeit
an unbewohnte Landwirtschaftsflächen, die störrische Bauern und Spekulanten
dem Zugriff der Gemeinden entziehen wollten.
Nun, wo praktisch alles Brachland und ein Großteil der ehedem
landwirtschaftlichen Flächen mit weiß getüchten Reißbrett-Siedlungen voll
gestellt sind, geht es vielen ausländischen Ruheständlern an die Finca. Weil
deren oft stattliche Terrains immer noch als landwirtschaftliches Gebiet
gelten, fallen sie nun immer öfters ungebetenen "Urbanizadores" anheim.
Diese "Stadtentwickler" zeichnen am Reißbrett neue Straßenzüge samt
Bürgersteigen, Kanalisation und Straßenbeleuchtung - auf den Grundstücken
von Ruheständlern, die überhaupt kein Interesse an einer Feriensiedlung
unmittelbar vor der eigenen Terrasse haben, und an jahrelangem Baulärm schon
gar nicht.
Weil viele Urbanizadores aber beste Beziehungen in die Rathäuser pflegen,
geben viele Bürgermeister ihr Plazet zu dieser "Entwicklung" ihres
Gemeindegebiets. Die Kosten für Kanalisation, Stromleitungen und
Straßenerrichtung zahlen ohnehin die Grundbesitzer. Den wahren Reibach macht
jedoch der Entwickler, wenn er die asphaltierten Straßenzüge an
Bauunternehmen weiterverkauft. Diese klotzen sie mit Häusern und
Swimming-Pools voll. Den Finca-Besitzern bleiben Lärm, Schmutz und eine
verbaute Sicht. Albtraum statt Traumhaus.
Ganze 20 Tage bleiben den Betroffenen, um konkrete Alternativpläne
vorzulegen. "Unmöglich!", sagt Hausbesitzer Svoboda, zumal die
Siedlungsplaner am liebsten zu Beginn der Ferienzeit ihre ominöse Post
verschicken.
"Die Betroffenen sollten nicht vergessen, dass ihre Häuser und Grundstücke
an Wert gewinnen", entgegnet der Urbanizador Christian Costa von der Firma
Rustikabella den klagenden Ruheständlern. Doch Svoboda und seine Mitkämpfer
wollen nicht verkaufen. Diese erhielten inzwischen Unterstützung von
Botschaftern und Europaparlamentariern in ihrem Kampf gegen die "Mafia". So
nennen sie den Filz von Bürgermeistern, Siedlungsplanern und
Bauunternehmern.
Im 13000-Seelen-Ort Benissa, wo mehr als 2000 Deutsche ihren Wohnsitz
angemeldet haben, haben Svoboda und seine Leute kleine Erfolge errungen.
Bürgermeister Juan Bautista Roselló hat einen Ausschuss zur Überprüfung der
Zustände eingesetzt. Das hindert ihn aber nicht, neben den acht auf
Gemeindegebiet bereits bestehenden Urbanizaciones zwölf weitere anlegen zu
lassen. Grund und Boden bringen an dieser vom Klima so verwöhnten
Mittelmeerküste Millionen für wenige und Maloche für viele Einheimische.
Eine "Diktatur des Geldes" an der Costa Blanca beklagen die 70 Gruppen aus
Spaniern und Ausländern, die vor dem Regionalparlament in Valencia
demonstrierten. Die Regierung der Autonomen Region hat daraufhin in Aussicht
gestellt, das Gesetz zu ändern.
Anton Seibold* traut diesen Versprechen nicht. Im Pinienwald unterhalb
seines Hauses wird eine angeblich umweltschonende Siedlung gebaut. Von
seinen 3800 Quadratmetern Land soll er 1400 ohne Entschädigung abtreten und
dazu noch 60000 Euro Urbanisierungskosten bezahlen. Der Rentner, der früher
in Mönchengladbach ein Planungsbüro betrieb, will den "Gemeindefritzen" das
Handwerk legen.
Er hat sich zwei Rechtsanwälte genommen und den Siedlungsplaner verklagt.
"In meinen Augen sind das alles Banditen, mein Land gebe ich nicht ohne
Entschädigung her", protestiert Seibold. Seine Advokaten suchte er weit weg
von Benissa. "Damit sie die örtliche Bau-Mafia nicht erpressen kann."
Die Christiansens haben aufgegeben. "Hier wird das Recht dauernd gebrochen,
selbst auf die Gerichte können wir uns nicht verlassen", sagt Peter
Christiansen. Sie haben ihr Haus verkauft und ziehen bald in eine
Seniorenresidenz.
Auch Stuart Mill wird mit seiner Frau Lisa nach England zurückkehren. Dem
ehemaligen Ingenieur der Royal Air Force nahmen die Erschließer 1000 von
1700 Quadratmetern seines Landes ab, rissen Küche und Badezimmer seines
Hauses weg und legten zwei Straßen darum herum. Sechs Monate hielt es das
Ehepaar noch in seinem Wrack aus, dann gab es auf. "Die Summe, die ich dafür
bekam, betrug 40 Prozent des Marktwerts." Mill tröstet sich mit Galgenhumor:
"Immerhin - wir leben noch."
Goldene Küste
Valencia gehört zu Spaniens reichsten Regionen - auch dank der Rentner.
- Paradies der Pensionäre - Nur 8000 Deutsche sind an der Costa Blanca
gemeldet. Tatsächlich leben aber etwa 80000 Bundesbürger ständig an der
weißen Küste.
- Vereint gegen den Filz - Knapp 2000 Finca-Besitzer kämpfen gegen ihre
Enteignung.
Bild: Kämpfer für Grundrechte - Charles Svoboda, ein pensionierter
kanadischer Diplomat, führt den Kampf der enteigneten Finca-Besitzer an
Bild: Mehr im Blick - Auf diesem Hanggrundstück an der Costa Blanca sollen
Asphaltstraßen, Kanäle und Laternenmasten angelegt werden. Bezahlen soll
Grundbesitzer Svoboda - mit Zehntausenden Euro und seiner Aussicht
Bild: Finger drauf - 1400 qm Land soll Anton Seibold* abgeben - ohne
<
Wednesday, January 28, 2004
Hi everyone, I hope you have read the section on the web regarding the appeal for support to the Petition to the European Parliament. Since instigating this appeal notice, Mr David Lowe (and I am sure the other names mentioned) have been inundated with support for the Petition. The people who wrote early were sent an acknowledgement to their letter. Please do send your support but unfortunately Mr Lowe is snowed under with correspondence and people writing from now on may not receive confirmation of receipt of their letter.
Jan.
Jan.
A televison programme called HOLIDAY HOMES FROM
HELL is scheduled for transmission in U.K. on Friday 30th.January 2004 at
22.00 on ITV1.
HELL is scheduled for transmission in U.K. on Friday 30th.January 2004 at
22.00 on ITV1.
Sunday, January 11, 2004
An American member of the AUN has recently written regarding the LRAU to the Consular Agency Valencia who replied
¨ Yes, the Embassy is interested in this problem, but until now, none of the "victims" have been American. ¨
So, if you are from the USA and having land problems please contact the Consular Agency Valencia e.mail valencia@bitmailer.net
Please pass on this message to any American friends/neighbours who may be caught up in the Valencian land problems.
Jan.
¨ Yes, the Embassy is interested in this problem, but until now, none of the "victims" have been American. ¨
So, if you are from the USA and having land problems please contact the Consular Agency Valencia e.mail valencia@bitmailer.net
Please pass on this message to any American friends/neighbours who may be caught up in the Valencian land problems.
Jan.
Friday, January 02, 2004
The following article appeared in today's issue of the Dutch newspaper "Telegraaf". We hope to be able to provide a translation of this article into English shortly.
Voor de Nieuwsdient (Frans Schrader)
Van Gerrit Jan Hoek
KAFKA AAN DE COSTA: LANDJEPIK IN SPANJEWie droomt er niet van: zijn huis in Holland van de hand doen en een stulpje kopen in Spanje om te genieten van de Spaanse zon en het milde klimaat? Maar voor duizenden Nederlanders en andere buitenlanders die de stap hebben gemaakt, dreigt die droom te ontaarden in een regelrechte nachtmerrie. Een regionale wet in de provincies Valencia en Alicante betekent een vrijbrief voor weinig scrupuleuze projectontwikkelaars die hun lucratieve plannen ongehinderd ten uitvoer kunnen brengen. Tot wanhoop van huiseigenaren aan de Costa Blanca, die machteloos moeten toezien hoe een deel van hun perceeltje wordt ingepikt, vaak tegen geen enkele of een belachelijk lage vergoeding. Terwijl ze daarnaast ook nog eens een gepeperde rekening gepresenteerd krijgen voor de aanleg van wegen, riolering en straatverlichting. Maar deze schaamteloze vorm van landjepik begint op steeds meer verzet te stuiten van gedupeerde bewoners die met een actiegroep een eind proberen te maken aan zoveel onrecht. Kafka aan de Costa.
@BENISSA (ALICANTE) - 23 jaar geleden vond Roger Vergult het welletjes. Hij verkocht zijn breifabriekje en zijn huis in het Vlaamse Sint Niklaas en kocht in het landelijke Benissa aan de Costa Blanca een fraai optrekje op een perceel met pijnbomen en uitzicht op zee. Maar van een onbezorgde oude dag in een vredige omgeving is voor Vergult geen sprake. Vorig jaar verschenen er zonder enige kennisgeving vooraf plotseling een aantal bulldozers voor zijn “Casa Dorada” (het Vergulde Huis) die een deel van zijn tuin begonnen af te graven. “Mijn perceel bleek te te vallen binnen een nieuw bestemmingsplan om dit gebied, Magraner, te ontwikkelen. Van mijn tuin moest ik zeven meter aan de voorkant inleveren voor verbreding van de bestaande weg. En ook aan de zijkant verloor ik zeven meter voor een nieuwe weg waar tot dan toe alleen maar bos was. Weg privacy. Van het gedeelte bos op mijn perceel heeft de projectontwikkelaar ook nog eens bijna duizend meter afgehaald, waar drie bungalows gepland staan”, terwijl hij wijst op de electriciteitskastjes die al gebouwd zijn voor zijn nieuwe en ongewenste buren. “In het verleden mocht ik geen enkele boom aanraken, laat staan weghalen en nu wordt een compleet bos gekapt voor nieuwe woningen. Maar dat is nog niet het ergste. Van de bijna 3000 meter van mijn perceel heb ik slechts 1700 vierkante meter overgehouden. Maar voor het verlies van bijna 1300 vierkante meter heb ik geen enkele euro vergoeding gekregen. Bovendien moet ik een bedrag betalen van ongeveer 50.000 euro omdat ik een breder stuk asfalt en een lantaarn voor mijn huis heb. Het is pure diefstal. Ik heb een vermogen besteed aan advocaten maar maar dat heeft niets opgeleverd. Met procederen ben ik dus maar gestopt. Het enige argument van de gemeente en de projectontwikkelaar is dat mijn huis door het nieuwe plan en de wegen meer waard is geworden. Een fabeltje want ik ben niet alleen 40% van mijn grond kwijt, bovendien komt één van de nieuwe bungalows recht voor mijn neus waardoor ik het uitzicht op zee kwijt ben. Ik wil alleen maar van mijn rust genieten en die is nu weg. Ik ben er dood- en doodziek van en mijn gezondheid heeft een fikse knauw gekregen van die hele onverkwikkelijke affaire”, verzucht een aangeslagen Vergult wanhopig.
@De bron van alle ellende is een regionale wet, die in 1994 door de Generalitat van Valencia (het regionale bestuur van Valencia en Alicante) is aangenomen. De Wet ter Regeling van Urbaniseringsaktiviteiten, simpelweg afgekort de LRAU, had als opzet een nobel sociaal doel: het voorkomen van grondspeculatie, het doorbreken van obstructie van grootgrondbezitters en de bouw van sociale woningen voor minderbedeelden.. “Maar van die sociale doelstelling is in de praktijk weinig terecht gekomen. In de wet is geregeld dat alleen in het algemeen belang onteigend kan worden. Dan denk je aan wegen, een ziekenhuis en dat soort zaken. Maar is het bouwen van vakantiewoningen voor buitenlanders in het algemeen belang?”, oppert Willem Kamphuis, gepensioneerd loods uit Amsterdam die sinds vier jaar in Alcalalí woont, een rustig dorpje in de Vallei van Chalon op een steenworp afstand van Benissa. Ook Kamphuis is gedupeerd omdat zijn huis binnen een nieuw bestemmingsplan valt. Hij hoeft weliswaar geen terrein in te leveren, maar aan advocatenkosten is hij al 7000 euro kwijt. En ook Kamphuis moet een nog onbekend bedrag betalen voor de nieuwe infrastructuur van zijn wijk.”Je bent vogelvrij als je perceel binnen een nieuw project valt. Het enige dat je kan doen is tijdrekken door bezwaarschriften in te dienen”.
@De kern van het probleem is volgens Kamphuis de extreme bevoordeling van de bouwers. “De LRAU heeft de figuur gecreëerd van de projectontwikkelaar, die vergaande bevoegdheden heeft gekregen. Iedere promotor kan een plan bij de gemeente indienen om een bepaald gebied te ontwikkelen, ook al bezit hij geen meter grond. De gemeente zet doorgaans zonder al te veel contrôle het licht op groen, want bouwen betekent inkomsten voor de gemeentekas. En alles gebeurt bijna in het geheim, zonder inspraak. Het is een pure wildwestmaffia”, adus Kamphuis die bij de gemeenteraadsverkiezingen van mei 2003 gekozen werd als wethouder van Alcalalí en de betrekkingen met buitenlanders ij de gemeente, 1500 onder wie 40 Nederlanders, in zijn portefeuille heeft.
@Maar de toepassing van de wet leidt tot groot onrecht. In zijn kantoor in de prachtig gerenoveerde verdedigingstoren van Alcalalí, daterend uit de XVe eeuw, licht Kamphuis de wantoestanden verder toe: “De projectontwikkelaar is bijna almachtig, kan zelfs de kosten van de promotie van zijn project en verdere bedrijfskosten op diegenen afwentelen die de pech hebben dat hun stukje grond en huis net binnen het bouwplan valt. Of dat toeval is? Ik ben er zeker van dat een projectontwikkelaar bewust kijkt of hij bestaande huizen en percelen in zijn project kan inpassen. Door een groot deel van de kosten af te wentelen op de eigenaars van bestaande huizen. Die per vierkante meter grond aangeslagen worden en soms bedragen van 30.000 euro of meer moeten betalen, kan de projectontwikkelaar enorme winsten maken”.
@Talloze mensen in deze regio komen daardoor in grote problemen. “De ondertoon van de wet is dat het toch een beetje gaat om rijke buitenlanders, die hier een huis kopen. Maar dat is onwaar. Het zijn veelal gepensioneerden die doorgaans alleen maar van hun pensioentje leven en hooguit wat spaarcentjes hebben. En die kunnen dergelijke grote bedragen voor de aanleg van infrastructuur (terwijl ze al vaak water, electriciteit en telefoon hebben en helemaal niet gevraagd hebben om bredere wegen) niet betalen. Het alternatief is dat een hypotheek op hun huis nemen of hun pandje aan de gemeente of de projectontwikkelaar verkopen die er een ridicuul laag bedrag voor geeft. Als ze de kosten niet betalen wordt er beslag op hun huis gelegd en zijn ze het helemaal kwijt. Onze becijfering is dat er tot dusverre ongeveer tienduizend slachtoffers zijn gemaakt door de LRAU”.” zegt Kamphuis.
@Ook andere Nederlanders in de regio dreigen de dupe te worden van de ongebreidelde jacht op het grote geld van projectontwikkelaars. Jan en Jos ter Brink, Wim van Woudenberg en Susana Beijnsberger hebben allemaal een huis in La Llobella, een nog bijna ongerepte baai in Benissa aan de kustweg naar Calpe. “Dit is het laatste stukje authentieke groen tussen Denia en Benidorm en dat willen ze nu ook volstorten met beton.Er gaan geruchten dat in de baai een groot hotel komt van tien verdiepingen en verder rijtjeshuizen. Ik ben mijn hele leven een redelijk stabiel mens geweest maar de laatste maanden heb ik last van nachtmerries”, moppert Jan ter Brink (77), tot zijn pensionering algemeen-directeur van het AMC in Amsterdam. Ondanks regelmatige bezoekjes aab het gemeentehuis van Benissa is nog steeds in nevelen gehuld wat er precies voor hun deur gaat gebeuren. “Want dat is een ander facet van de LRAU. Alles wordt in het grootste geheim bekokstoofd tussen de politici en de projectontwikkelaars”, vult Wim van Woudenberg (82), landbouwspecialist en ex-gedelegeerde van de Europese Commissie in ontwikkelingslanden, aan. “Als het plan eenmaal naar buiten komt hebben de bewoners precies 20 dagen de tijd om in beroep te gaan en een alternatief plan voor te stellen. En dat is natuurlijk een onmogelijke opgave”. Willem Kamhuis stipt daar nog over aan: “Er is vaak overduidelijk sprake van kwade trouw. De gemeentes maken hun plannen meestal ook nog eens vlak voor de vakanties bekend als de mensen in het buitenland zijn. Daardoor wordt de toch al belachelijk korte termijn van 20 dagen nog eens verder ingekrompen en de mogelijkheid om beroep aan te tekenen of een alternatief plan in te dienen is zo goed als uitgesloten”. Van Woudenberg heeft slinks een concept-plan weten op te duiken. Daarop staat met een stippellijntje dat een nieuwe weg dwars door zijn tuin loopt, pal langs zijn zwembad. Susana Beijnsberger, werkzaam in een ziekenhuis in Valencia, maakt zich naast de dreigende extra kostenpost van 40.000 euro en het feit dat ze een zuiveringsinstallatie vlak onder haar veranda krijgt, ook grote zorgen over de vernieling van het milieu. “De vallei is een natuurlijke afwatering. De huizen die daar gebouwd worden dreigen bij een fikse regenbui te overstromen. Maar daar heeft de projectontwikkelaar natuurlijk geen boodschap aan”.
@De landroof beperkt zich niet alleen tot Benissa of Alcalalí. Van Castellón tot Torrevieja is iedere huiseigenaar een potentieel slachtoffer. Freya Holtrop woont in Nederland maar als het even kan wipt ze over naar haar huis in Alicante. “Mijn huis ligt in La Condomina, dat heette vroeger de “Tuin van Alicante”. Maar de afgelopen jaren rukt de woningbouw steeds verder op. Nu staat er een nieuw project op stapel waardoor mijn huis helemaal ingesloten wordt. Ik heb tekeningen waarop aangegeven staat dat ik een deel van mijn tuin verlies. Ik maak me geen illusies dat ik daar iets voor terugkrijg. Maar ik maak me wel zorgen over wat ik aan de nieuwe infrastructuur zal moeten bijdragen. Want dat wordt per vierkante meter eigen grond omgeslagen en alles bij elkaar bedraagt mijn perceel 4000 vierkante meter. En meer dan een WAO-uitkering na een auto-ongeluk tien jaar geleden heb ik niet”, aldus Freya Holtrop
@De provinciale en locale autoriteiten alsook de projectontwikkelaars spelen de vermoorde onschuld. Burgemeesters en vertegenwoordigers van het departement voor Woningbouw van de Generalitat in Valencia geven niet thuis bij een verzoek om opheldering. Iedereen heeft het veel te druk en gaat gebukt onder een overbezette agenda. Projectontwikkalaar Ruben Perez uit Benissa is als enige bereid telefonisch commentaar te geven. “In het verleden is er maar wat aangerommeld met de verkoop van onroerend goed. Het is geen uitzondering dat een huis soms wel drie keer is verkocht en daar hebben de gemeentes aan meegewerkt, omdat dat belastinginkomsten opleverde. Die wantoestanden worden nu gecorrigeerd”. Maar betekent dat niet totale anarchie en rechteloosheid als je als koper te goeder trouw niet meer kan afgaan op de registratie van je aangekochte onroerend goed in het kadaster? Perez: “Het is net als met de Kerk. De catechismus is prima, maar de uitvoering is desastreus. Jezus Christus is perfect maar kijk maar eens wat er met de Tien Geboden is gebeurd. Ook de uitvoering van de LRAU is mensenwerk dus niet perfect”.
@De reactie van een medewerkster van het kadaster van Benissa, Amparo, is niet minder kafkiaans als ik haar confronteer met de schaamteloze vorm van landjepik. “U moet eerst maar eens de wetten doornemen”, bitst ze korzelig. “ Die staan toe dat een projectontwikkelaar 40-50% van het onteigende land toegewezen krijgt en de gemeente 10%. Bovendien blijkt in veel gevallen de betrokkene geen eens eigenaar van het perceel te zijn. Er is dus niets onrechtmatigs aan de hand” Als ik mijn onbegrip uit dat iemand die eigenaar is volgens het kadaster en jarenlang trouw zijn gemeenteblasting heeft betaald onteigend kan worden zonder enige schadeloosstelling maar wel moet bijdragen aan de kosten die de projectontwikkelaar maakt, loopt het gesprek aan de balie snel op zijn eind. “Ik sta mijn tijd hier een beetje te verdoen”, is de botte reaktie waarna Amparo boos terug beent naar haar bureau.
@De willekeur en het uitkleden zit de huiseigenaren van Valencia en Alicante hoog. Vorig jaar besloten zij de handen ineen te slaan en een tegenoffensief in te zetten. Op initiatief van de voormalige Canadese diplomaat Charles Svoboda richtten zij eind 2002 een vereniging op, AUN (Abusos Urbanistico No, vrij vertaald: Nee tegen het Misbruik van Urbanisatieplannen). Diverse andere organisaties uit Alicante en Castellón, een regio waar veel Spaanse gedupeerden wonen, en milieubewegingen hebben zich intussen bij de AUN aangesloten, die over meer dan 10.000 leden beschikt. “Het belangrijkste doel is dat toepassing van de wet die landroof mogelijk maakt zo snel mogelijk wordt opgeschort”, vat Svoboda de acties samen. “We hebben een aantal voorstellen ingediend om de tekst van de wet ingrijpend te veranderen”. Willem Kamphuis, die sinds vorig jaar opereert als penningmeester van de aktiegroep AUN: “Het Valenciaanse bestuur is een beetje geschrokken van alle negatieve publiciteit en van de protestbrief die de ambassadeurs van de 12 landen van de Europese Unie hebben geschreven en heeft beloofd veranderingen aan te brengen. Maar van wat we tot dusverre gezien hebben gaat het louter om kosmetische wijzigingen. De kern van de omstreden wet wordt niet veranderd. De figuur van de almachtige projectontwikkelaar blijft zo goed als onaangetast”. Een kolfje naar de hand van deze laatsten. Projectontwikkelaar Ruben Perez. “Verkeersregels worden ook overtreden maar dat wil nog niet zeggen dat die verkeersregels verkeerd zijn. Het is zaak een aantal uitwassen in de LRAU te veranderen. Dat een projectintwikkelaar geen meter grond hoeft te bezitten om een plan in de dienen is voor verbetering vatbaar. Maar in wezen is de LRAU een goede wet. Want in een democratie mag het niet zo zijn dat een minderheid de wil van een meerderheid blokkeert. En per slot van rekening zijn de gemeentebesturen, die uiteindelijk de projecten moeten fiatteren, democratisch gekozen. Maar de vergoedingsregeling bij onteigening moet wel redelijk zijn”. Dat vindt ook premier Aznar, die in een brief aan de AUN liet weten dat bij onteigening de eigenaren naar de marktwaarde schadeloos gesteld moeten worden en niet met een schijntje moeten worden afgescheept.
@Maar de AUN legt zich niet bij een kosmetische wetsverandering neer. In oktober is een petitie naar het Europese parlement gestuurd om de landroof aan de kaak te stellen. Na contacten met diverse leden van het Europese parlement verwacht men dat begin 2004 een delegatie naar Valencia en Alicante komt om zich ter plekke te oriënteren. Ook wil de aktiegroep een aanklacht indienen bij het Europese Hof in Straatsburg wegens schending van de mensenrechten. Kamphuis: “We hebben een gerenommeerd advocatenbureau ingeschakeld in Londen. Ondanks dat een dergelijke aanklacht doorgaans alleen mogelijk is als de hele procesgang in Spanje uitputtend is afgewerkt, zijn onze advocaten vol goede hoop dat deze zaak valt onder de uitzonderingen. De landwet is in strijd met de Spaanse grondwet en alle Europese beginselen ter bescherming van eigendom. En als de Spaanse rechtssprak in gebreke blijft is bij uitzondering een aanklacht wel ontvankelijk. Alleen zullen we diep in de buidel moeten tasten. Onze schatting is dat we aan advocatenkosten ongeveer 50.000 euro kwijt zullen zijn”.
@Alle negatieve publiciteit en akties beginnen hun uitwerking te krijgen. Kamphuis: “Veel potentiële kopers kloppen bij ons aan om te vragen of het wel verstandig is om hier een huis te kopen. Wij adviseren om dat voorlopig niet te doen zolang de LRAU van kracht is. En er zijn steeds meer mensen die hun residentie in Valencia en Alicante hebben, die het voor gezien houden en vertrekken., Ze willen geen problemen meer. En bovendien zien ze de rustieke omgeving, waarvoor ze ooit naar Spanje kwamen, in recordtijd veranderen in betondorpen. Als ik zelf ooit van tevoren geweten had wat me in de regio Valencia te wachten stond had ik hier nooit een huis gekocht”.
# posted by Charles : 11:50
The following article appeared in the Valencia News Network on Jan. 2, 2004
NEW CONDITIONS LAID DOWN
The Conselleria for the Territory has added a series of clauses to the Housing Laws of the Valencian Community that increase the responsibilities of the promoters of protected housing projects. Under these new conditions, the promoters will have to be responsible for between one and five years for the building, its infrastructure and ensure that it is maintained to a high standard. Also added to the Valencian Law books yesterday was a law accompanying the Valencian Budget in which Town Halls with over 10,000 inhabitants should reserve ten per cent of their land for protected housing.
# posted by Charles : 11:42
HAPPY 2004 *** FELIZ AÑO NUEVO *** GUTES NEUES JAHR# posted by Charles : 11:39
Voor de Nieuwsdient (Frans Schrader)
Van Gerrit Jan Hoek
KAFKA AAN DE COSTA: LANDJEPIK IN SPANJEWie droomt er niet van: zijn huis in Holland van de hand doen en een stulpje kopen in Spanje om te genieten van de Spaanse zon en het milde klimaat? Maar voor duizenden Nederlanders en andere buitenlanders die de stap hebben gemaakt, dreigt die droom te ontaarden in een regelrechte nachtmerrie. Een regionale wet in de provincies Valencia en Alicante betekent een vrijbrief voor weinig scrupuleuze projectontwikkelaars die hun lucratieve plannen ongehinderd ten uitvoer kunnen brengen. Tot wanhoop van huiseigenaren aan de Costa Blanca, die machteloos moeten toezien hoe een deel van hun perceeltje wordt ingepikt, vaak tegen geen enkele of een belachelijk lage vergoeding. Terwijl ze daarnaast ook nog eens een gepeperde rekening gepresenteerd krijgen voor de aanleg van wegen, riolering en straatverlichting. Maar deze schaamteloze vorm van landjepik begint op steeds meer verzet te stuiten van gedupeerde bewoners die met een actiegroep een eind proberen te maken aan zoveel onrecht. Kafka aan de Costa.
@BENISSA (ALICANTE) - 23 jaar geleden vond Roger Vergult het welletjes. Hij verkocht zijn breifabriekje en zijn huis in het Vlaamse Sint Niklaas en kocht in het landelijke Benissa aan de Costa Blanca een fraai optrekje op een perceel met pijnbomen en uitzicht op zee. Maar van een onbezorgde oude dag in een vredige omgeving is voor Vergult geen sprake. Vorig jaar verschenen er zonder enige kennisgeving vooraf plotseling een aantal bulldozers voor zijn “Casa Dorada” (het Vergulde Huis) die een deel van zijn tuin begonnen af te graven. “Mijn perceel bleek te te vallen binnen een nieuw bestemmingsplan om dit gebied, Magraner, te ontwikkelen. Van mijn tuin moest ik zeven meter aan de voorkant inleveren voor verbreding van de bestaande weg. En ook aan de zijkant verloor ik zeven meter voor een nieuwe weg waar tot dan toe alleen maar bos was. Weg privacy. Van het gedeelte bos op mijn perceel heeft de projectontwikkelaar ook nog eens bijna duizend meter afgehaald, waar drie bungalows gepland staan”, terwijl hij wijst op de electriciteitskastjes die al gebouwd zijn voor zijn nieuwe en ongewenste buren. “In het verleden mocht ik geen enkele boom aanraken, laat staan weghalen en nu wordt een compleet bos gekapt voor nieuwe woningen. Maar dat is nog niet het ergste. Van de bijna 3000 meter van mijn perceel heb ik slechts 1700 vierkante meter overgehouden. Maar voor het verlies van bijna 1300 vierkante meter heb ik geen enkele euro vergoeding gekregen. Bovendien moet ik een bedrag betalen van ongeveer 50.000 euro omdat ik een breder stuk asfalt en een lantaarn voor mijn huis heb. Het is pure diefstal. Ik heb een vermogen besteed aan advocaten maar maar dat heeft niets opgeleverd. Met procederen ben ik dus maar gestopt. Het enige argument van de gemeente en de projectontwikkelaar is dat mijn huis door het nieuwe plan en de wegen meer waard is geworden. Een fabeltje want ik ben niet alleen 40% van mijn grond kwijt, bovendien komt één van de nieuwe bungalows recht voor mijn neus waardoor ik het uitzicht op zee kwijt ben. Ik wil alleen maar van mijn rust genieten en die is nu weg. Ik ben er dood- en doodziek van en mijn gezondheid heeft een fikse knauw gekregen van die hele onverkwikkelijke affaire”, verzucht een aangeslagen Vergult wanhopig.
@De bron van alle ellende is een regionale wet, die in 1994 door de Generalitat van Valencia (het regionale bestuur van Valencia en Alicante) is aangenomen. De Wet ter Regeling van Urbaniseringsaktiviteiten, simpelweg afgekort de LRAU, had als opzet een nobel sociaal doel: het voorkomen van grondspeculatie, het doorbreken van obstructie van grootgrondbezitters en de bouw van sociale woningen voor minderbedeelden.. “Maar van die sociale doelstelling is in de praktijk weinig terecht gekomen. In de wet is geregeld dat alleen in het algemeen belang onteigend kan worden. Dan denk je aan wegen, een ziekenhuis en dat soort zaken. Maar is het bouwen van vakantiewoningen voor buitenlanders in het algemeen belang?”, oppert Willem Kamphuis, gepensioneerd loods uit Amsterdam die sinds vier jaar in Alcalalí woont, een rustig dorpje in de Vallei van Chalon op een steenworp afstand van Benissa. Ook Kamphuis is gedupeerd omdat zijn huis binnen een nieuw bestemmingsplan valt. Hij hoeft weliswaar geen terrein in te leveren, maar aan advocatenkosten is hij al 7000 euro kwijt. En ook Kamphuis moet een nog onbekend bedrag betalen voor de nieuwe infrastructuur van zijn wijk.”Je bent vogelvrij als je perceel binnen een nieuw project valt. Het enige dat je kan doen is tijdrekken door bezwaarschriften in te dienen”.
@De kern van het probleem is volgens Kamphuis de extreme bevoordeling van de bouwers. “De LRAU heeft de figuur gecreëerd van de projectontwikkelaar, die vergaande bevoegdheden heeft gekregen. Iedere promotor kan een plan bij de gemeente indienen om een bepaald gebied te ontwikkelen, ook al bezit hij geen meter grond. De gemeente zet doorgaans zonder al te veel contrôle het licht op groen, want bouwen betekent inkomsten voor de gemeentekas. En alles gebeurt bijna in het geheim, zonder inspraak. Het is een pure wildwestmaffia”, adus Kamphuis die bij de gemeenteraadsverkiezingen van mei 2003 gekozen werd als wethouder van Alcalalí en de betrekkingen met buitenlanders ij de gemeente, 1500 onder wie 40 Nederlanders, in zijn portefeuille heeft.
@Maar de toepassing van de wet leidt tot groot onrecht. In zijn kantoor in de prachtig gerenoveerde verdedigingstoren van Alcalalí, daterend uit de XVe eeuw, licht Kamphuis de wantoestanden verder toe: “De projectontwikkelaar is bijna almachtig, kan zelfs de kosten van de promotie van zijn project en verdere bedrijfskosten op diegenen afwentelen die de pech hebben dat hun stukje grond en huis net binnen het bouwplan valt. Of dat toeval is? Ik ben er zeker van dat een projectontwikkelaar bewust kijkt of hij bestaande huizen en percelen in zijn project kan inpassen. Door een groot deel van de kosten af te wentelen op de eigenaars van bestaande huizen. Die per vierkante meter grond aangeslagen worden en soms bedragen van 30.000 euro of meer moeten betalen, kan de projectontwikkelaar enorme winsten maken”.
@Talloze mensen in deze regio komen daardoor in grote problemen. “De ondertoon van de wet is dat het toch een beetje gaat om rijke buitenlanders, die hier een huis kopen. Maar dat is onwaar. Het zijn veelal gepensioneerden die doorgaans alleen maar van hun pensioentje leven en hooguit wat spaarcentjes hebben. En die kunnen dergelijke grote bedragen voor de aanleg van infrastructuur (terwijl ze al vaak water, electriciteit en telefoon hebben en helemaal niet gevraagd hebben om bredere wegen) niet betalen. Het alternatief is dat een hypotheek op hun huis nemen of hun pandje aan de gemeente of de projectontwikkelaar verkopen die er een ridicuul laag bedrag voor geeft. Als ze de kosten niet betalen wordt er beslag op hun huis gelegd en zijn ze het helemaal kwijt. Onze becijfering is dat er tot dusverre ongeveer tienduizend slachtoffers zijn gemaakt door de LRAU”.” zegt Kamphuis.
@Ook andere Nederlanders in de regio dreigen de dupe te worden van de ongebreidelde jacht op het grote geld van projectontwikkelaars. Jan en Jos ter Brink, Wim van Woudenberg en Susana Beijnsberger hebben allemaal een huis in La Llobella, een nog bijna ongerepte baai in Benissa aan de kustweg naar Calpe. “Dit is het laatste stukje authentieke groen tussen Denia en Benidorm en dat willen ze nu ook volstorten met beton.Er gaan geruchten dat in de baai een groot hotel komt van tien verdiepingen en verder rijtjeshuizen. Ik ben mijn hele leven een redelijk stabiel mens geweest maar de laatste maanden heb ik last van nachtmerries”, moppert Jan ter Brink (77), tot zijn pensionering algemeen-directeur van het AMC in Amsterdam. Ondanks regelmatige bezoekjes aab het gemeentehuis van Benissa is nog steeds in nevelen gehuld wat er precies voor hun deur gaat gebeuren. “Want dat is een ander facet van de LRAU. Alles wordt in het grootste geheim bekokstoofd tussen de politici en de projectontwikkelaars”, vult Wim van Woudenberg (82), landbouwspecialist en ex-gedelegeerde van de Europese Commissie in ontwikkelingslanden, aan. “Als het plan eenmaal naar buiten komt hebben de bewoners precies 20 dagen de tijd om in beroep te gaan en een alternatief plan voor te stellen. En dat is natuurlijk een onmogelijke opgave”. Willem Kamhuis stipt daar nog over aan: “Er is vaak overduidelijk sprake van kwade trouw. De gemeentes maken hun plannen meestal ook nog eens vlak voor de vakanties bekend als de mensen in het buitenland zijn. Daardoor wordt de toch al belachelijk korte termijn van 20 dagen nog eens verder ingekrompen en de mogelijkheid om beroep aan te tekenen of een alternatief plan in te dienen is zo goed als uitgesloten”. Van Woudenberg heeft slinks een concept-plan weten op te duiken. Daarop staat met een stippellijntje dat een nieuwe weg dwars door zijn tuin loopt, pal langs zijn zwembad. Susana Beijnsberger, werkzaam in een ziekenhuis in Valencia, maakt zich naast de dreigende extra kostenpost van 40.000 euro en het feit dat ze een zuiveringsinstallatie vlak onder haar veranda krijgt, ook grote zorgen over de vernieling van het milieu. “De vallei is een natuurlijke afwatering. De huizen die daar gebouwd worden dreigen bij een fikse regenbui te overstromen. Maar daar heeft de projectontwikkelaar natuurlijk geen boodschap aan”.
@De landroof beperkt zich niet alleen tot Benissa of Alcalalí. Van Castellón tot Torrevieja is iedere huiseigenaar een potentieel slachtoffer. Freya Holtrop woont in Nederland maar als het even kan wipt ze over naar haar huis in Alicante. “Mijn huis ligt in La Condomina, dat heette vroeger de “Tuin van Alicante”. Maar de afgelopen jaren rukt de woningbouw steeds verder op. Nu staat er een nieuw project op stapel waardoor mijn huis helemaal ingesloten wordt. Ik heb tekeningen waarop aangegeven staat dat ik een deel van mijn tuin verlies. Ik maak me geen illusies dat ik daar iets voor terugkrijg. Maar ik maak me wel zorgen over wat ik aan de nieuwe infrastructuur zal moeten bijdragen. Want dat wordt per vierkante meter eigen grond omgeslagen en alles bij elkaar bedraagt mijn perceel 4000 vierkante meter. En meer dan een WAO-uitkering na een auto-ongeluk tien jaar geleden heb ik niet”, aldus Freya Holtrop
@De provinciale en locale autoriteiten alsook de projectontwikkelaars spelen de vermoorde onschuld. Burgemeesters en vertegenwoordigers van het departement voor Woningbouw van de Generalitat in Valencia geven niet thuis bij een verzoek om opheldering. Iedereen heeft het veel te druk en gaat gebukt onder een overbezette agenda. Projectontwikkalaar Ruben Perez uit Benissa is als enige bereid telefonisch commentaar te geven. “In het verleden is er maar wat aangerommeld met de verkoop van onroerend goed. Het is geen uitzondering dat een huis soms wel drie keer is verkocht en daar hebben de gemeentes aan meegewerkt, omdat dat belastinginkomsten opleverde. Die wantoestanden worden nu gecorrigeerd”. Maar betekent dat niet totale anarchie en rechteloosheid als je als koper te goeder trouw niet meer kan afgaan op de registratie van je aangekochte onroerend goed in het kadaster? Perez: “Het is net als met de Kerk. De catechismus is prima, maar de uitvoering is desastreus. Jezus Christus is perfect maar kijk maar eens wat er met de Tien Geboden is gebeurd. Ook de uitvoering van de LRAU is mensenwerk dus niet perfect”.
@De reactie van een medewerkster van het kadaster van Benissa, Amparo, is niet minder kafkiaans als ik haar confronteer met de schaamteloze vorm van landjepik. “U moet eerst maar eens de wetten doornemen”, bitst ze korzelig. “ Die staan toe dat een projectontwikkelaar 40-50% van het onteigende land toegewezen krijgt en de gemeente 10%. Bovendien blijkt in veel gevallen de betrokkene geen eens eigenaar van het perceel te zijn. Er is dus niets onrechtmatigs aan de hand” Als ik mijn onbegrip uit dat iemand die eigenaar is volgens het kadaster en jarenlang trouw zijn gemeenteblasting heeft betaald onteigend kan worden zonder enige schadeloosstelling maar wel moet bijdragen aan de kosten die de projectontwikkelaar maakt, loopt het gesprek aan de balie snel op zijn eind. “Ik sta mijn tijd hier een beetje te verdoen”, is de botte reaktie waarna Amparo boos terug beent naar haar bureau.
@De willekeur en het uitkleden zit de huiseigenaren van Valencia en Alicante hoog. Vorig jaar besloten zij de handen ineen te slaan en een tegenoffensief in te zetten. Op initiatief van de voormalige Canadese diplomaat Charles Svoboda richtten zij eind 2002 een vereniging op, AUN (Abusos Urbanistico No, vrij vertaald: Nee tegen het Misbruik van Urbanisatieplannen). Diverse andere organisaties uit Alicante en Castellón, een regio waar veel Spaanse gedupeerden wonen, en milieubewegingen hebben zich intussen bij de AUN aangesloten, die over meer dan 10.000 leden beschikt. “Het belangrijkste doel is dat toepassing van de wet die landroof mogelijk maakt zo snel mogelijk wordt opgeschort”, vat Svoboda de acties samen. “We hebben een aantal voorstellen ingediend om de tekst van de wet ingrijpend te veranderen”. Willem Kamphuis, die sinds vorig jaar opereert als penningmeester van de aktiegroep AUN: “Het Valenciaanse bestuur is een beetje geschrokken van alle negatieve publiciteit en van de protestbrief die de ambassadeurs van de 12 landen van de Europese Unie hebben geschreven en heeft beloofd veranderingen aan te brengen. Maar van wat we tot dusverre gezien hebben gaat het louter om kosmetische wijzigingen. De kern van de omstreden wet wordt niet veranderd. De figuur van de almachtige projectontwikkelaar blijft zo goed als onaangetast”. Een kolfje naar de hand van deze laatsten. Projectontwikkelaar Ruben Perez. “Verkeersregels worden ook overtreden maar dat wil nog niet zeggen dat die verkeersregels verkeerd zijn. Het is zaak een aantal uitwassen in de LRAU te veranderen. Dat een projectintwikkelaar geen meter grond hoeft te bezitten om een plan in de dienen is voor verbetering vatbaar. Maar in wezen is de LRAU een goede wet. Want in een democratie mag het niet zo zijn dat een minderheid de wil van een meerderheid blokkeert. En per slot van rekening zijn de gemeentebesturen, die uiteindelijk de projecten moeten fiatteren, democratisch gekozen. Maar de vergoedingsregeling bij onteigening moet wel redelijk zijn”. Dat vindt ook premier Aznar, die in een brief aan de AUN liet weten dat bij onteigening de eigenaren naar de marktwaarde schadeloos gesteld moeten worden en niet met een schijntje moeten worden afgescheept.
@Maar de AUN legt zich niet bij een kosmetische wetsverandering neer. In oktober is een petitie naar het Europese parlement gestuurd om de landroof aan de kaak te stellen. Na contacten met diverse leden van het Europese parlement verwacht men dat begin 2004 een delegatie naar Valencia en Alicante komt om zich ter plekke te oriënteren. Ook wil de aktiegroep een aanklacht indienen bij het Europese Hof in Straatsburg wegens schending van de mensenrechten. Kamphuis: “We hebben een gerenommeerd advocatenbureau ingeschakeld in Londen. Ondanks dat een dergelijke aanklacht doorgaans alleen mogelijk is als de hele procesgang in Spanje uitputtend is afgewerkt, zijn onze advocaten vol goede hoop dat deze zaak valt onder de uitzonderingen. De landwet is in strijd met de Spaanse grondwet en alle Europese beginselen ter bescherming van eigendom. En als de Spaanse rechtssprak in gebreke blijft is bij uitzondering een aanklacht wel ontvankelijk. Alleen zullen we diep in de buidel moeten tasten. Onze schatting is dat we aan advocatenkosten ongeveer 50.000 euro kwijt zullen zijn”.
@Alle negatieve publiciteit en akties beginnen hun uitwerking te krijgen. Kamphuis: “Veel potentiële kopers kloppen bij ons aan om te vragen of het wel verstandig is om hier een huis te kopen. Wij adviseren om dat voorlopig niet te doen zolang de LRAU van kracht is. En er zijn steeds meer mensen die hun residentie in Valencia en Alicante hebben, die het voor gezien houden en vertrekken., Ze willen geen problemen meer. En bovendien zien ze de rustieke omgeving, waarvoor ze ooit naar Spanje kwamen, in recordtijd veranderen in betondorpen. Als ik zelf ooit van tevoren geweten had wat me in de regio Valencia te wachten stond had ik hier nooit een huis gekocht”.
# posted by Charles : 11:50
The following article appeared in the Valencia News Network on Jan. 2, 2004
NEW CONDITIONS LAID DOWN
The Conselleria for the Territory has added a series of clauses to the Housing Laws of the Valencian Community that increase the responsibilities of the promoters of protected housing projects. Under these new conditions, the promoters will have to be responsible for between one and five years for the building, its infrastructure and ensure that it is maintained to a high standard. Also added to the Valencian Law books yesterday was a law accompanying the Valencian Budget in which Town Halls with over 10,000 inhabitants should reserve ten per cent of their land for protected housing.
# posted by Charles : 11:42
HAPPY 2004 *** FELIZ AÑO NUEVO *** GUTES NEUES JAHR# posted by Charles : 11:39
